ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Δεκαπενταύγουστος 2023 

                                                                                                                          Ἀριθμ. Πρωτ.: 790/15.07.2023

Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑI ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟN ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΟΥ 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ 

ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

«Μενοῦν γε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 27-28). Εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στό ξέσπασμα μιᾶς ἁπλῆς γυναίκας, ἡ ὁποία μπροστά στά ἐξαιρετικά γεγονότα πού ζοῦσε ἀπό τά θαύματά Του καί τή διδασκαλία Του, φώναξε: «μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας». Ἄν ἐμεῖς συχνά νιώθουμε τό ἴδιο καί μακαρίζουμε τή μάνα οἱουδήποτε ἀνθρώπου γιά τήν εὐεργετική παρουσία του στή ζωή μας, πόσο μᾶλλον ἰσχύει τοῦτο γιά τήν περίπτωση τῆς Μητέρας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας»!

Ὁ Κύριος στόν θαυμασμό τῆς γυναικός ὄχι μόνον δέν ἀντέδρασε ἀρνητικά, ὅπως ἔκανε συνήθως, ὅταν ὁ ἐπαινετικός λόγος ἀνεφέρετο ἀμέσως σ' Ἐκεῖνον, ἀλλά ἐπιβεβαίωσε τόν λόγο της καί μάλιστα μέ τρόπο σαφέστατο. «Μενοῦν γε!» Ὁπωσδήποτε. Βεβαιότατα. Διότι, αὐτονόητα, τέτοια Κόρη μέ τέτοια καθαρότητα ψυχῆς, μέ τέτοια ταπείνωση καί τόση ἀγάπη, τέτοια ἑτοιμότητα ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ πουθενά δέν ὑπῆρξε στόν κόσμο καί οὔτε θά βρισκόταν καί στό μέλλον.

«Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι θεωρία ἀλλά ἐμπειρία, τρόπος καί στάση ζωῆς. Αὐτόν πρωτίστως ὑπηρέτησε καί διηκόνησε ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία δέν μακαρίζεται μόνον ἐπειδή ἔγινε ἡ γέφυρα πού ἔφερε τόν Θεό στόν κόσμο, ἀλλά μακαρίζεται ἐπειδή ἦταν προσανατολισμένη ἤδη ἀπό τή γέννησή Της στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη Ἐκείνου, στήν ὑπακοή τοῦ ἁγίου θελήματός Του. Ἡ Μαριάμ, ἀπό τριῶν ἐτῶν μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ, ζοῦσε ὡς ἄγγελος τοῦ Οὐρανοῦ, μέ ἀπόλυτη προτεραιότητα τῆς ζωῆς της τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἡ ἐντολή «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» ἦταν ὁ μοναδικός ὁδηγός τῆς ζωῆς της καί τῶν ἐπιλογῶν Της. Κι Αὐτός ὁ προσανατολισμός ἀγάπης πρός τόν Θεό δέν ἦταν περιστασιακός. Ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους τῆς ζωῆς της ἡ Θεοτόκος ἦταν μία διαρκής συναίνεση καί συγκατάθεση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ καρδιά Της ἦταν μία βάτος καιομένη καί μή καταφλεγομένη ἀπό τήν ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» λειτουργεῖ ὡς φῶς καί γιά κάθε πιστό, διότι ἡ ἀκρόαση καί ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται τρόπος καί στάση ζωῆς, προσφέρει πλούσια τή θεία Χάρι στή ζωή μας. Ὁ Θεός σαρκώνεται στήν καρδιά μας καί θωρακίζει τή πορεία μας. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς βεβαίωσε ὅτι μέσα στόν λόγο Του καί στίς ἐντολές Του ὑπάρχει ἡ παντοδύναμη ἐνέργειά Του. Ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιμένει σέ κάθε ἑορτή τῆς Θεοτόκου, πολύ περισσότερο στή μεγαλύτερη ἐξ ὅλων, τήν Κοίμησή της, νά μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀλήθεια αὐτή, γιατί ἐνδιαφέρεται ὄχι ἁπλῶς νά δοξολογοῦμε τήν Παναγία, ἀλλά νά γίνουμε κι ἐμεῖς , ὅπως Ἐκείνη, βάτος «καιομένη καί οὐ φλεγομένη» ἀπό τήν ἀγάπη μας στόν Μονογενῆ Υἱό Της.

Ἀγαπητοί μου,

Ἄν κάποιοι ἐκπρόσωποι τοῦ πνεύματος νοστάλγησαν νά πλουτίσουν τόν ἀνθρώπινο νοῦ μέ γνώσεις, ἡ Θεοτόκος μέ τήν Κοίμηση καί τήν εἰς Οὐρανούς Μετάστασή Της, ἔσχε τήν ἀπόλυτη γνώση. Ἐγένετο τό «κατοικητήριο» τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τή στιγμή τῆς ἀφιερωσής Της στό Ναό γίνεται συνεργάτις τοῦ θείου μυστηρίου τῆς ἀπολύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό τά νάματα τῆς ἀφιέρωσης παίρνει διδάγματα ζωῆς. Καί ὅταν ἐξέρχεται ἀπό τό Ναό δέχεται μέ ὑπακοή τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Παραστέκει μέ θάμβος καί χαρά στήν καταπληκτική ἐπί γῆς δράση τοῦ Υἱοῦ Της. Δέν ὁμιλεῖ, μόνον κρατεῖ τά πάντα «ἐν τῇ καρδίᾳ» Αὐτῆς.

Τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα διαδέχεται ἡ καταδίκη καί ἡ Σταύρωση. Τραυματίζεται ἡ Παναγία ψυχή Της. Μένει σιωπηλή μπροστά στό Σταυρό τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Της. Ἡ θλίψη ὅμως αὐτή καταυγάζεται ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Μεθίσταται καί Αὐτή στούς Οὐρανούς, ὅπως ὁ Ἀναστημένος Υἱός Της, «ὡς κατέχουσα τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος», γιά νά βασιλεύση στίς πονεμένες καρδιές τοῦ κόσμου. Γιατί; Ἐπειδή καί ἡ δική της καρδιά πόνεσε πολύ.

Ἐάν ὁ Χριστός μέ τήν διδασκαλία Του μᾶς κατευθύνει στόν ἀπολυτρωτικό στοχασμό, ἡ Θεοτόκος παραμένει ἡ ἔκφραση τῆς ἀπόλυτης στοργῆς, τῆς καλωσύνης, τῆς πονεμένης Μάννας, τῆς Μεσίτριας: «Καί σέ μεσίτριαν ἔχω πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν». Ἡ Εἰκόνα της εἶναι τό καταφύγιο τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Σάν πονεμένη Μάννα παραστέκει στόν πόνο. Μεταβάλλει τόν ἱδρῶτα τῆς ἀγωνίας σέ δροσιά. Συνοδεύει τούς κουρασμένους ἀνθρώπους. Τοὺς βοηθεῖ -μᾶς βοηθεῖ- νά βγοῦμε ἀπό τοὺς ἐρημικούς καί γεμάτους ἀγκάθια δρόμους. Ἀνακουφίζει τούς ἀνθρώπους τοῦ μόχθου ἀπό τίς πιεστικές μέριμνες τῆς ζωῆς. Ἐπισκέπτεται καί δίδει παρηγοριά στοὺς φυλακισμένους· τήν ἐλπίδα στούς ἀπελπισμένους· θάρρος στούς ἀπογοητευμένους· ὑπομονή στοὺς πληγωμένους ἀπό συμφορές, ἀπό τά βέλη τῆς περιφρόνησης καί τῆς κακίας. Ξενυχτᾶ μαζί μέ τήν πονεμένη μάννα.

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ καταφυγή μας, ἡ ζωή μας, ἡ παρηγοριά μας, ἡ ἀνεξάντλητη πηγή ἀπό τήν ὁποία «ρέει μέλι καί γάλα». Ἐκείνη εἶναι τό πανηγύρι τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἡ δική μας Παναγία, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός μας, γιατί εἶναι ἡ Θεοτόκος. Θεόν ἔτεκε. Θεόν ἐσπαργάνωσε. Χριστόν ἐγαλούχησε. Καί γαλουχεῖ κάθε θετό υἱό της, τόν κάθε ἄνθρωπο. Ἄς προσέλθουμε, λοιπόν, καί ἄς σπουδάσουμε τό μυστήριό τῆς ζωῆς καί τῆς Κοιμήσεώς Της, γιατί μέσα ἀπό αὐτό τό μυστήριο θά βροῦμε τήν καταξίωση καί τῆς δικῆς μας ζωῆς.

Τῆς Ὑπεράγνου Μητρός ὑπέρ πάντων ὑμῶν δεόμενος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†Ο ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ