ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΩ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Ἅ γ ι ο ν   Π ά σ χ α    2 0 2 3

                                                                                                               Ἀριθμ. Πρωτ.: 404/13-03-2023

Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑI ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟN ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΟΥ 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ 

ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἂν ἡ ζωὴ καὶ ἡ γαλήνη τοῦ κόσμου διακυβεύονται κάθε λεπτὸ ἀπὸ τὴν ἀφροσύνη τῶν ἰσχυρῶν καὶ τὴ μοιραία σιωπὴ τῶν ἀδυνάτων, ἂν τὸ κάθε μας εἰκοσιτετράωρο -παράλληλα μὲ τὶς παροδικὲς χαρές του- καταγράφει διαρκῶς καὶ ἀγγελίες ποικίλων θανάτων, ὅμως ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔμεινε ποτὲ γιὰ πολὺ στὸν «ἐπιτάφιο θρῆνο» ἢ στὸ πένθος τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἀντιθέτως, ἡ Ἐκκλησία λυτρώνει καὶ λυτρώνεται στὴ θέα τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Καὶ τὸ κήρυγμά της εἶναι «Εὐαγγέλιο», ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ βασίλειο τοῦ Ἅδου καὶ τοῦ θανάτου.

Στὸν πανηγυρικὸ Κανόνα τοῦ Πάσχα ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Καὶ αὖθις ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος δικαιοσύνης ἡμῖν ἔλαμψεν ἥλιος». Ποιά ὅμως σχέση μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν ὁμορφιὰ καὶ στόν θάνατο; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι «ὡραῖος» ἐκεῖνος ποὺ συναντήθηκε, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, μὲ τὸ σκοτάδι τοῦ τάφου; Ὁ τάφος καὶ ὁ θάνατος εἶναι ὁρόσημα φρικτὰ ποὺ ἔθεσε ὁ Θεὸς στὴν πορεία τῆς δημιουργίας, «ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται». Δικαιοσύνης ὄργανα ὁ τάφος καὶ ὁ θάνατος.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός, μὲ τόν δικό Του θάνατο ἀποκαθιστᾶ τὶς σωστὲς σχέσεις ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸν Θεό, ὁ τάφος χάνει τὴ φρίκη του καὶ γίνεται ἡ ἀνατολὴ τῆς μυστικῆς καὶ ἀνέσπερης ἡμέρας. Γι’ αὐτὸ εἶναι «ὡραῖος» ὁ ἐκ τοῦ τάφου προερχόμενος Χριστός. Ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὁ τάφος δὲν εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο τόπος ὀλέθρου, ἀλλὰ τρόπος μεταμορφώσεως. Ὅ,τι θάψουμε στὴν ὑπακοὴ τοῦ Χριστοῦ, δὲν τὸ χάνουμε, ἀλλὰ τὸ σώζουμε γιὰ πάντα. Ἡ ζωὴ μᾶς χαρίσθηκε τελείως δωρεάν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἀπολαύσουμε στή συνέχεια καὶ νὰ τὴν οἰκειωθοῦμε ἀπόλυτα, πρέπει νὰ περάσουμε μέσα ἀπό τήν διαδικασία τῆς προσφορᾶς, τῆς θυσίας ἀκόμα καί  τοῦ θανάτου.

Τάφος καὶ ζωή, θάνατος καὶ ἀνάστασις εἶναι ἔννοιες ἀντιφατικές. Αὐτὸ τοὐλάχιστον λέγει ἡ μαθηματικὴ λογική μας, αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ κοσμικὴ ἐμπειρία μας. Καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ σκέπτεται ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὡς κριτήρια παίρνει τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου καὶ ὄχι τὴν παντοδυναμία, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ προϋπάρχουν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὑπέρβαση μᾶς καλεῖ, ἀγαπητοί, ἡ Ἐκκλησία νὰ κάνουμε, συμμετέχοντας στήν ἐμπειρία τοῦ Πάσχα. 

Ὁ κόσμος, ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀντικείμενο ἀπόλυτης ἀγάπης, γιατὶ ὑπῆρξε προϊὸν ἀπόλυτης ἐλευθερίας. Ποιός, λοιπόν, μπορεῖ νὰ θέσει ὅρια καὶ φραγμοὺς σὲ μιὰ ἀπόλυτη, σὲ μιὰ ἐλεύθερη ἀγάπη, καὶ μάλιστα ὅταν πρὀκειται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Τί εἶναι ἡ πεῖρα μας καὶ ἡ λογικὴ μας μπροστὰ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ;

Αὐτὴ ἡ Ἀγάπη Σαρκώθηκε γιὰ νὰ τὴν ψηλαφήσουμε. Αὐτὴ ἡ Ἀγάπη Σταυρώθηκε γιὰ νὰ τὴν κοινωνήσουμε «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Αὐτὴ ἡ Ἀγάπη ἀναστήθηκε γιὰ νὰ ξανασυνάξει στὸ Πασχαλινὸ τραπέζι ὅλα τὰ διασκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ.

Μπροστά, λοιπόν, σ ̓ αὐτὴ τὴν ἀνήκουστη κοσμογονία τῆς Ἀγάπης, ὅσο σκοτάδι καὶ ἂν ὑπάρχει ἀκόμη ἡ ζωή μας, ἡ Ἐκκλησία σήμερα καί στούς αἰῶνες διακηρύττει·

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω 

γοῦν πᾶσα κτίσις,  τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται».

Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Μετά πασχαλίων εὐχῶν καί εὐλογιῶν

† Ο ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ